Czwórka Buddy
Czterej światowi królowie Buddy Budda opracował doktrynę zwaną „Czterema światowymi królami”. W ramach tej doktryny podkreśla:
1) Wyrzeczenie jest podstawą doktryny.
2) Koncentracja jest podstawą doktryny.
3) Pustka lub cierpienie to podstawa doktryny.
4) Podstawą doktryny jest cały wszechświat.
Buddyjskie wyrzeczenie ma trzy aspekty: przyczynę cierpienia, przyczynę lgnięcia i spontanicznego uczestnika. Przyczyną cierpienia jest przyczyna stawania się i odradzania się, głównie z powodu powtarzających się incydentów, w których ktoś dokładnie zapoznaje się z przyczynami i skutkami pragnienia i lgnięcia i nie chce pozostać ofiarą ich silnego przyciągania do obiektów tych pragnień . Oblicze łupka, które Buddha fraktalizuje, reprezentuje liczbę wcieleń potrzebnych do przejścia wszystkich etapów ludzkiego rozwoju od dzieciństwa, wdowieństwa, choroby, śmierci, a następnie cierpienia, ignorancji, wnikliwości, spokoju, a następnie oświecenia. Przyczyną lgnięcia jest przywiązanie do świata materialnego. Kiedy człowiek jest przywiązany do czegoś, nie jest w stanie tego jasno zobaczyć, jego miłość do tego krystalizuje to i czyni z niego jaźń. Podstawowy spontaniczny uczestnik jest pełen wiedzy o świecie, ale nie jest w stanie go zrozumieć, utrzymać stabilizacji i utrzymać poprzez ciągłe zmiany, które charakteryzują rozwój człowieka. Jak odkrył Budda, w wieku dwudziestu czterech lat psychologia spowolnienia rozwojowego ulega zmianie. Formacja mentalna, którą formują nasi rodzice, nazywana jnana prad tantra, nazywana jest pierwszą jnaną. Jest to formacja mentalna, która jest z natury najbliższa wierze religijnej. Pomiędzy matką a jej dzieckiem istnieje związek psychologiczny, zwany drugą jnaną, a dziecko jest skazane na rozwinięcie tego związku, skierowanego na świat materialny, tak wcześnie, jak to tylko możliwe.
Jeśli matka zginęła w wypadku lub stała się śmiertelnie chora, radzi się, aby kontemplacja ciała była zawsze kontynuowana przez trzy dni poprzedzające śmierć i po niej. Aby uspokoić umysł wystarczająco do kontemplacji, można również wyobrazić sobie matkę w stu różnych możliwych scenariuszy. Medytując nad ciałem, które już nie istnieje, dusza otrzymuje odpowiednie środowisko, w którym może gromadzić wiedzę o świecie fizycznym; w ten sposób uzyskuje się wielkie, zręczne cechy, które nazywane są jnana medica.
Ta sytuacja przed śmiercią obejmuje obserwacje rytuałów przejścia, takich jak rytuały oczyszczenia, nakładanie rąk itp., Obserwowanie świętych miejsc, czajty lub świętej miejscowości, w której mieszka święty lub duchowy nauczyciel, las, góry , rzeki, inny świat i tak dalej. Obejmuje również ciągłą pracę polegającą na pomaganiu innym i służbie innym. Pozostała część dnia wypełniona jest refleksyjnymi czynnościami o różnym stopniu, które gubią się w automatycznych popędach umysłu.
W medycynie tybetańskiej o osobie mówi się, że jest w stanie „nie urodził się”, jeśli znajduje się w jednym z czterech następujących stanów:
Stan „nie narodzony” jest stanem oświecenia. Osoby w tym stanie są w stanie zachować równowagę i spokój nawet w ferworze bardzo intensywnej aktywności; są dobrze wyważone i pozostają w harmonijnej relacji z otoczeniem. Czują radość nawet w kłopotach codziennego życia. Smycz w tym stanie związana jest z kolorem tęczy.
Stan „narodzenia” to stan zapomnienia, czyli świadomość własnych pragnień fizycznych i świadomości ciała. Jest to stan, w którym zaangażowane są sadhany, czyli praktyki duchowe. Jest to stan pomocny w rozwijaniu umiejętności głębokiego odczuwania więzi z innymi i otoczeniem oraz współpracy w odpowiedni sposób. Jest to stan, w którym techniki medytacyjne są regularnie wykorzystywane do wyciszenia umysłu i ciała.
Stan „nie narodzonego” jest stanem braku świadomości. Dzieje się tak, gdy istnieją silne pragnienia, aby działać z poczucia osobistej pasji i chęci czerpania radości z życia w pełni lub unikania cierpienia. Po osiągnięciu tego stanu mówi się, że osoba „narodziła się na nowo” w sensie religijnym. „Wspomnienie” jest wyrażeniem używanym w Biblii do opisania tego stanu.
Stan „narodzenia się na nowo” to stan, w którym osoba identyfikuje się z Bogiem, Stwórcą wszelkiego życia. W tym stanie jednostka doświadcza odnowienia swoich wartości, postaw i myśli. Może to prowadzić do zwiększonej miłości własnej i przebaczenia, a także do poprawy intelektu i słownictwa. Chociaż takie cechy nie są wymagane, sugeruje się, że każda osoba, która osiąga pewien stopień szczęścia, jest osobą „narodzoną na nowo” w sensie religijnym.
